Het poppodium Luxor is een prachtige kraal in de cultuurketting van Arnhem. Het is een plek waar diverse stijlen popmuziek, soms heel experimenteel, een podium krijgen. Waardevol dus. Maar, de geschiedenis van Luxor Live, met als nieuwe climax het voorstel waar we het vandaag over hebben, maakt waakzaam, en stelt ons de uiteindelijke hoofdvraag: wat is de aanwezigheid van Luxor als poppodium ons als gemeenteraad waard. Is het echt koste wat kost? Waar stopt gezond verstand en begint blinde ambitie? Waar stopt financieel degelijk beleid en begint onverantwoord vertrouwen op onzekere verwachtingen? Dat is de principiële discussie van vandaag.

Het lijkt erop dat als het om cultuur gaat, er ineens andere regels gelden. Met dit voorstel laten we de gemeentelijke spelregels voor kredietverlening los. Maar vooral, met dit voorstel dat zoals vaker in Arnhem gebeurt, de status heeft van “je geld of je leven”, gaan we risico’s aan die echt niet normaal zijn. Die in ieder geval niet passen bij goed rentmeesterschap waar de CU voor staat.

De start van het project Luxor was al fout; Toen al verzette de CU zich tegen de onnatuurlijke verbouwing van het pand. Er was een zgn. zeer complexe doos-in-doos constructie nodig om het gebouw geschikt te maken als poppodium. En nog is de akoestiek niet optimaal. Vervolgens werd onze nachtmerrie werkelijkheid: een overschrijding van zowel de eenmalige als de structurele kosten. Uit dure onderzoeken hiernaar bleek de oorzaak ervoor tweeledig: Luxor is gestart met een te lage subsidie en een te duur gebouw, en er was sprake van mismanagement.

Je geld of je leven, zei ik al. Want als we deze financiële injectie niet geven, gaat Luxor Live failliet, zijn we erg veel geld kwijt, en zitten we met een waarschijnlijk onverkoopbaar pand. De vraag is natuurlijk wel of dit over drie jaar anders is. Plus dat we dan ook nog drie subsidiejaren van totaal 1.110.000,- (ruim een miljoen euro) verder zijn. Een dramatische afweging. Ik heb eerlijk gezegd een beetje last van Vitesse-flash-backs. En dan zo meteen zeker van die moties van: de laatste keer, of eens maar nooit weer. Ik heb ze thuis nog liggen…

Vertrouwen, is het kernwoord van de wethouder. Vertrouwen in het verbeterplan, vertrouwen in een nieuwe directeur. De ChristenUnie kan ook na lang en breed overleg dit vertrouwen niet met het college delen en ik zal dan ook tegen het voorstel stemmen.

Voor wat betreft de motie om de controle beter te regelen: Daar ben ik voor, maar ook dit is geen garantie dat het bedrag ooit terugkomt. Het maakt het doodlopende pad in ieder geval wat overzichtelijker.